Hoofdstuk 9
Ik zie haar aan komen lopen in de gang. Ze is magerder geworden, en haar gezicht heeft een vale kleur. De highlights in haar haar zijn verdwenen en hebben plaatsgemaakt voor een saaie, niet nader te benoemen bruine tint.
Als de deur naar de bezoekersruimte opengaat verandert haar blik in een seconde als ze me ziet zitten en direct herkent.
‘Dus toch, ik wist het!’ Ik zie hoe haar houding verstart en een ongekende woede zich meester van haar maakt.
‘Jij vuile trut, je hebt mijn leven kapotgemaakt!’
Ze rent op me af, en voordat ik het in de gaten heb voel ik haar handen om mijn nek en val ik met stoel en al hard naar achteren op de grond. Sterke armen trekken haar van me los, en ik hap naar adem. Twee bewakers houden haar in haar greep waardoor ze geen kant op kan.
‘Of u gedraagt zich mevrouw Scott, of u gaat terug naar uw cel. Begrepen?’ Ik voel hoe de ruimte zich vult met haat. Ze hijgt van woede, en al die tijd blijft haar blik op me gericht. Ze probeert zich los te worstelen, maar protesteert als de sterke handen van de bewakers in kracht toenemen.
‘Au verdomme, jullie doen me pijn. Laat me los!’
‘Nog één poging en u gaat terug naar uw cel. Dit is de laatste waarschuwing.’
Er rest haar weinig keus. ‘Oké, ik zal me gedragen.’
Langzaam verslapt de greep van de bewakers en schudt ze zich nijdig los. Ze komt steeds dichterbij en neemt plaats op de stoel tegenover me.
‘Je hebt wel lef zeg om hier te komen.’
Inmiddels ben ik opgekrabbeld en zit ik rechtop in mijn stoel. Mijn handen liggen opgevouwen voor me op tafel. Ik wil laten zien dat ik niet bang voor haar ben en de touwtjes in handen heb.
‘Ik wil zeker weten dat je bent waar je hoort. Veilig achter slot en grendel.’
De spieren in Leahs gezicht spannen zich samen, en ik hoor hoe ze op haar tanden knarst. Ik zie hoeveel moeite ze moet doen om zich te beheersen, maar hier kan ze me niets doen.
‘Je bent echt knettergek, weet je dat? Knettergek!’ Ze maakt een snuivend geluid.
‘Zeg, laten we wel netjes blijven. Doe je altijd zo als je bezoek krijgt? Of krijg je nooit bezoek?’ Mijn gezicht moet boekdelen spreken als ik zie hoe ze haar vuisten balt en zich krampachtig probeert in te houden.
‘Hoe krijg je het bedacht om jezelf dood te verklaren. Als je zoiets bedenkt ben je echt zieker dan ziek.’
Langzaam laat ik me achterover zakken in mijn stoel en doe mijn armen over elkaar. Ik voel me met de seconde zelfverzekerder worden.
‘Wat dacht je toen je de tweede ketting vond? Goed bedacht hè? Ze hadden er indertijd maar één van, en ik heb ontzettend veel moeite moeten doen om een tweede exemplaar te bemachtigen. Wat had ik graag de blik in je ogen gezien toen je je vast en zeker verwonderd afvroeg of je niet aan het doordraaien was. Of heb ik het mis?’
Terwijl ik praat blijft Leahs blik al die tijd strak op me gericht. Ze probeert me overduidelijk te intimideren, en voordat ze iets kan zeggen praat ik verder.
‘Vanaf een afstandje zag ik hoe twee rechercheurs bij jullie huisje aanbelden en je werd ingerekend. Toen wist ik zeker dat het recht zou zegevieren. En het duurt nog heeeeel lang voordat ze je laten gaan. Jammer dat je plannetje niet heeft uitgepakt zoals je had gehoopt hè?’ Ik buig naar voren zodat ik steeds dichterbij kom zonder mijn blik af te wenden. Om mijn woorden kracht bij te zetten pak ik met beide handen de tafel vast met mijn ellebogen naar buiten gebogen.
‘Was het echt nodig om me te proberen te vermoorden om uiteindelijk Mark en Evie helemaal voor jezelf te hebben? Kon je werkelijk niks anders bedenken, en moest je echt zover gaan? Dat je een vals kreng bent werd me al snel duidelijk, maar levodopa in mijn migrainetabletten verwerken kan alleen een zieke geest! En dan dat gestalk en die creepy brieven en appjes. Nooit heeft de politie de identiteit van mijn stalker kunnen achterhalen, maar alles viel op zijn plek toen ik in het ziekenhuis lag. Het feit dat je vroeger in Los Angeles hebt gewoond, de herkenning van Mark toen hij je voor het eerst zag, en die ene nacht dat ik iemand op de gang zag wegrennen. Dat kon er maar één zijn: jij, want jij had de sleutel van ons huis!
Leahs ogen worden groot van verbazing.
‘Wat? Waar heb je het over? Je kraamt echt alleen maar onzin uit! Je bent nog erger dan gek, je bent compleet geschift!’
Haar woorden raken me niet, maar maken me alleen maar sterker.
‘Je hebt gekregen wat je hebt verdiend. En degene die me heeft geprobeerd te vermoorden zit nu tegenover me op een plek waar je wat mij betreft mag wegrotten!’
Met een luide klap slaat Leah haar vuisten op tafel. Alle bezoekers kijken naar ons en de bewakers staan op scherp.
‘Ik heb je nooit gestalkt, en ik heb je ook niet geprobeerd te vermoorden! Dat is de waarheid!’
‘Hahaha, tuurlijk, en over water kun je lopen. Je liegt dat je barst, daar ben je heel goed in weet ik inmiddels. Een pathetische leugenaar. Je speelde echt de volmaakte onschuld. Je lieflijke voorkomen, de bloemetjes in je haar, je beeldige figuurtje, en dan die zoetgevooisde stem waarmee je iedereen inpakte. Het was een perfect masker voor wat je van plan was. En ik kwam overduidelijk niet voor in je duivelse plan.’
Ik zie hoe haar knokkels wit worden. Haar hele aura is omgeven door woede en haat.
‘Door jou zit ik vast voor een moord die ik niet heb gepleegd. Je kunt me echt alles verwijten, maar niet dat ik met je medicijnen heb geknoeid! Ik zou niet eens weten hoe! Ik zweer het je Julia, ik heb het niet gedaan!’
‘Je kunt nog zo hard roepen dat je het niet hebt gedaan, maar het bewijs is gevonden in JOUW huis, in JOUW kelder, en met JOUW vingerafdrukken. Dààrom heb ik me dood laten verklaren, zodat ik zeker wist dat er bewijsmateriaal gevonden zou worden en je opgepakt kon worden. Je kunt het zo hard blijven ontkennen als je wilt, maar je kunt de straf die je verdient niet ontlopen!’
‘IK HEB HET NIET GEDAAN! IK ZWEER HET! Julia alsjeblieft, luister naar me, ik HEB je niet willen vermoorden! Ik wilde Mark, en ja, ik wilde ook Evie, maar zover zou ik nooit gaan! Ik ben geen moordenares! Alsjeblieft, geloof me! Weet je wat er hier allemaal gebeurt in de gevangenis? Soms word je zomaar in elkaar geslagen, of aangerand. Er worden hier ook vrouwen verkracht en onderdrukt, het is echt onmenselijk Julia. En ik weet dat ik onschuldig ben! Dit verdien ik niet! Ineens staat ze op en begint hard te schreeuwen. Ik deins achteruit met mijn stoel uit angst dat ze me opnieuw aanvalt.
‘Je hebt me er gewoon ingeluisd, rotwijf! Op een dag zul je boeten voor wat je hebt gedaan als je erachter komt dat ik ten onrechte vastzit, dat zweer ik je!’
Einde bezoek voor u mevrouw Scott, we hebben u gewaarschuwd.’
De twee bewakers grijpen Leah hardhandig vast en dwingen haar mee te gaan. Terwijl ik kijk hoe ze wordt meegenomen draait ze abrupt haar hoofd naar me om.
‘Weet je trouwens dat die klootzak al een ander heeft?’
‘Wat?’, zeg ik onthutst met mijn mond open van verbazing.
Ze schreeuwt naar me, maar ik kan haar niet meer horen. De deur is achter haar in het slot gevallen, en via de gang wordt ze teruggebracht naar haar cel.
Van mijn stuk gebracht door haar laatste woorden blijf ik achter. Ze kijkt nog één keer door het raam opzij, en in haar ogen zie ik naast razende woede pure wanhoop.
Terwijl ik richting mijn auto loop en de lucht van de vrijheid opsnuif passeren haar woorden de revue. Het recht heeft gezegevierd, zegt de stem in mijn hoofd. Maar haar laatste woorden laten me niet los. Hoorde ik het echt goed, en zei ze dat er al een andere vrouw in Marks leven is?
Ben je benieuwd hoe het verder gaat? Blijf dan mijn blogs op mijn website lezen en volg me op Instagram, Facebook en/of LinkedIn. Regelmatig zal ik nieuwe updates plaatsen om jullie op de hoogte te houden.
Heb je ‘Volmaakte onschuld’ nog niet gelezen? Plaats je bestelling dan hier. Je krijgt het boek niet alleen in een mooie cadeauverpakking thuisgestuurd, maar ook deze prachtige boekenlegger!
