Dinsdag 31 mei 2022
‘Nee hoor, ik kom heel graag jouw kant op. Ik heb die grote auto van Willem ingeruild voor een kleiner hybride exemplaar, dan kan ik meteen kilometers maken.’
Gisterochtend om vijf voor half elf, de dag van de officiële lancering van mijn boek, ging de bel na een rit van anderhalf uur. Ik vond het wel wat dat ze zover wilde rijden, maar ze was onvermurwbaar. Een beetje zenuwachtig deed ik de deur open. Daar stond ze, mevrouw Gré Troost. 78 Lentes jong, met een stralende lach op haar gezicht en een vrolijk boeket bloemen in haar handen, en volgens mij vond ze het zelf ook een beetje spannend. We hadden elkaar vijf jaar niet gezien – zo lang geleden is het alweer dat Willem overleed – maar ze zag er fantastisch uit. Achteraf bleken mijn zorgen overbodig, want ze zou morgen met de auto naar Italië gaan. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog zo fit ben.
Nadat we hadden bijgepraat onder het genot van een lekkere cappuccino en een groot stuk taart creëerde collega Emile Vrolijk de setting voor de speech en de foto’s. Dat klinkt heel formeel, maar dat was het zeker niet. Ademloos luisterde Gré naar mijn herinneringen aan de tijd dat ik voor Willem werkte, en vertelde ik haar een paar leuke anekdotes. 8 juni 1998 was mijn eerste werkdag bij Willem, het begin van een geweldige tijd bij Deloitte. Willem gaf leiding aan een afdeling van zo’n 50 jonge en getalenteerde professionals, voornamelijk vrouwen. En wij vrouwen schijnen – ik herken me daar natuurlijk totààl niet in – flink veel decibellen te kunnen presteren. Als Willem aan zijn max zat en hij het gekakel niet meer aankon ging zijn deur bepaald niet zachtzinnig dicht. Het signaal was duidelijk. Niet dat we er stiller door werden ;-).
Er werd vaak en veel gelachen, en een enkele keer zelfs gevoetbald op de gang. Het onvergetelijke personeelsuitje naar SnowWorld moet ik echt benoemen. Als oud-collega Jan Peter Verheuvel op zijn praatstoel zat lag iedereen onder tafel van het lachen. Samen met oud-collega’s Marc Schweppe en Marcel Schouten zagen we Willem’s bril nooit eerder zo vaak op en af gaan omdat de tranen van het lachen over zijn wangen stroomden. Het is overigens nog altijd heel jammer voor Nederland dat Jan-Peter geen cabaretier is geworden – maar het kan nog altijd JP, het is nooit te laat!
Toen Willem in 2003 een andere rol binnen Deloitte kreeg maakte oud-collega Marc Schweppe het beroemde boekje ‘Taal van Troost.’ Een verzameling bijzondere uitspraken uit Willem’s historie als public affairs consultant, waarvan het merendeel van de collega’s nog nooit had gehoord. Ik noem er een paar. ‘Zo flexibel als een aardbei op een flatgebouw.’ Euh wat? ‘Even dokter Bokma raadplegen.’ In plaats van ‘beterschap’ adviseerde Willem iedereen een neut te nemen. ‘Ik hoor wat je zegt.’ Duidelijk. Wat je ook zei, hij deed er niets mee. ‘Daar krijg ik natte schoenen van’, in de volksmond beter gezegd ‘Ik word hier niet goed van.’ Zelfs Gré kende een aantal uitdrukkingen niet, dus blijkbaar was dit alleen kantoortaal.
Met een groot gevoel van trots overhandigde ik Gré het allereerste exemplaar. Het was een feest om te zien hoe ze glunderend het boek uitpakte en een paar dingen uit het boek voorlas. Daarna maakte Emile nog een paar mooie foto’s buiten in de tuin en kletsten we een tijdje na.
Ik ben ontzettend trots en dankbaar dat ik mijn boek aan Willem heb mogen opdragen, de man die ooit tegen me zei ‘je hebt een talent om te schrijven’ toen ik daar nog niet mee bezig was. Onbewust heeft Willem hiermee aan de wieg gestaan van het ontstaan van ‘Volmaakte onschuld’.
Dankjewel Willem, ik ben jouw woorden nooit vergeten.
Wil je op de hoogte blijven? Volg mij dan op Instagram, Facebook en/of LinkedIn.
Wil je mijn boek bestellen? Plaats je bestelling dan hier. Tot 1 juni krijg je niet alleen het boek in een mooie cadeauverpakking thuisgestuurd, maar ook deze prachtige boekenlegger!
